OCD

درون OCD

اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) یک وضعیت سلامت روان است که با افکار مزاحم و ناخواسته (وسواس) و اعمال تکراری (اجبار) که برای کاهش اضطراب ناشی از آن انجام می‌شود، مشخص می‌شود. OCD می‌تواند از ترکیبی از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی و محیطی ناشی شود و تأثیر آن در بین افراد بسیار متفاوت است.

وسواس‌ها اغلب حول محور ترس‌هایی مانند آلودگی، از دست دادن کنترل یا گم کردن وسایل مهم می‌چرخند. در پاسخ، افراد ممکن است برای کاهش پریشانی، آیین‌هایی – مانند شستشوی بیش از حد، بررسی یا شمارش – ایجاد کنند. با این حال، این رفتارهای اجباری می‌توانند عملکرد روزانه را به شدت مختل کنند.

اختلال وسواس فکری-عملی مجموعه‌ای از عادت‌های صرف نیست؛ بلکه منعکس‌کننده‌ی تعامل پیچیده‌ای از علائم عاطفی، شناختی، رفتاری و جسمی است. از نظر عاطفی، افراد ممکن است اضطراب و ناامیدی مزمن را تجربه کنند. از نظر شناختی، ممکن است در تمرکز، برنامه‌ریزی و سازماندهی مشکل داشته باشند. الگوهای رفتاری می‌توانند شامل اجتناب از موقعیت‌های محرک باشند، در حالی که از نظر جسمی، علائم ممکن است به صورت خستگی، تغییرات اشتها یا درد جسمی بروز کنند.

بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری-عملی اغلب فعالیت بیشتری در قشر پیش‌پیشانی قدامی نشان می‌دهند که منجر به گیر افتادن مغز در پردازش بیش از حد و دشواری در رهایی از نگرانی می‌شود. ارزیابی‌های نوروفیدبک معمولاً افزایش فعالیت دلتا و تتا را در نواحی پیشانی-گیجگاهی و کاهش فعالیت آلفا را در ناحیه پیشانی چپ در طول استراحت نشان می‌دهد. در کلینیک رایم، ما از نوروفیدبک برای هدف قرار دادن این الگوهای خاص امواج مغزی نامنظم استفاده می‌شود.